अल्फाज जो उगते, मुरझाते, जलते, बुझतेरहते है मेरे चारों तरफ
अल्फाज जो मेरे गिर्द पतंगों की सूरत उडते
रहते है रात आौर दिन
इन लफ्जों के किरदार है, इनकी शक्ले हैं
रंग रुप भी है आौर उम्रें भी..
‘मुंबई’ या गुलजारच्या कवितेतल्या ओळींसारख्या ‘बाँबे रोझ’ या (नेटफ्लिक्सवर उपलब्ध असलेल्या) अॅनिमेशनपटातल्या व्यक्तिरेखा प्रत्येक फ्रेममध्ये रंगांच्या छटा आणि भावच्छटा घेऊन साकार होत जातात. आपापले रंग, रूप, हावभाव, स्वभाव, भावना, स्वप्नं, इच्छा, आकांक्षा घेऊन आपल्याभोवती त्या रुंजी घालतात. गीतांजली राव हिनं या अॅनिमेशनपटातून एक भावस्वप्न आपल्यासमोर खूप उत्कटपणे आणलं आहे.
प्रेम, कारुण्य, अनुकंपा, साहचर्य, त्याग, आश्चर्य, आनंद, अभिमान, उत्साह, कुतूहल, राग, द्वेष, मत्सर, खुनशीपणा, स्पर्धा, हेवेदावे आणि एकटेपणा, एकाकीपणा, निराश, हताश, विषण्णता, उदासीनता, शोकमग्नता अशा असंख्य भावना तितक्याच उत्कटपणे रंगांमधून विलक्षण प्रभावीपणे या चित्रपटात समोर येत राहतात. हा चित्रपट आपल्या मानसिकतेला आनंदापासून नॉस्टॅल्जियापर्यंत आणि आश्वर्यापासून पापणीत अडकलेल्या अश्रूंपर्यंतचा प्रवास घडवतो.
मनातल्या तरल, हळव्या कानाकोपऱ्यांमध्ये लपलेल्या शहराच्या, गतकालाच्या, आयुष्यात असलेल्या आणि काळाच्या ओघात दुरावलेल्या माणसांच्या कहाण्या या चित्रपटात दिसतात. त्या आपल्याला भावतात. याचं कारण त्या प्रत्येक फ्रेममागे, घटनेमागे आपल्या आयुष्यातल्या लाखो आठवणी, प्रसंग, माणसं, पाहिलेली ठिकाणं, अनुभवलेले, मंतरलेले, मंत्रमुग्ध करणारे आणि एकाकी करणारे अनेक क्षण आपल्याला आठवत राहतात. प्रत्येक प्रेक्षकाच्या मनातल्या कोणत्या ना कोणत्या कप्प्याला आणि कोपऱ्याला हा अॅनिमेशनपट हात घालतो. चांगल्या कलाकृती हेच करतात. नाही का?
- नीलांबरी जोशी
